Jasper en Kostas
Uien.
Dode manen en Frans bier
Mijn moeder kan zo lekker koken.
Maar uien daar kan ik van dromen.
Het rijmt voor geen reet,
Of zelfs niet.
Een kutgedicht is een te zachte term.
Maar lezen zonder pijn is nou eenmaal niet te voorkomen.
Excuus voor uw zere brein en ogen.
Gegroet, de ajuinen!
Zeg nou eens eerlijk.. Als ik hier schrijf dat er mensen verhongeren in Afrika, krijg je dan een gevoel van medelijden of raak je voornamelijk geïrriteerd door mijn cliché intro? Afrika doet je vrijwel niets. Toch..?
Gezien de cijfers bestaat er toch een grote kans dat je wel gedoneerd hebt. Nee, dit wordt geen standaard tekstje over het hypocriete gedrag van de steunende mens die uit schijnheilige compassie en groepsdrang een deel van zijn salaris afstaat aan Giro 555.. Nee, dit stukje tekst gaat verder. Je schuldgevoel een zoethoudertje geven doen we natuurlijk maar al te graag, maar is dat alles? Ik wil eerlijk weten wat ons verder nog drijft om die mensen te helpen. Welke systemen in onze hersenen spelen mee, ligt het echt zo banaal?
Over het algemeen voel je pas oprechte emoties wanneer je net een zielig verhaaltje hebt gelezen over een hongerige familie in de krant. Op dat moment zijn je gevoelens net echt. Naast onze schaapachtige drang om met de kudde mee te lopen kunnen wij dus wel degelijk meeleven met minder gelukkigen. Helaas zijn dit zijn slechts tijdelijke gevoelens en ogen ze daarom nogal plat. Een donatie overmaken omdat je toevallig net een mager jongetje op SBS6 voorbij hebt zien komen lijkt meer op een ordinaire impulsaankoop dan op een weloverwogen keuze van een zichzelf respecterend mens. Gelukkig speelt er misschien nog iets mee..
Ons gevoel voor rechtvaardigheid is een sterke en langdurige prikkel. Dit ‘gevoel’ behoort meer tot ons rationele denken en bestaat niet uit kortdurende oprispingen van medelijden, angst of verdriet. Het is veel concreter en vereist meer een vorm van analytisch nadenken. Aan beide kanten van een weegschaal horen evenveel gewichtjes, anders hangt het systeem scheef. Twee verschillende gewichten zijn complexer om mee te werken dan twee gelijke, zegt ons brein. Over het algemeen heeft onze ratio dus een objectieve en meetbare reden. Wel kunnen negatieve emoties als haat en jaloezie meespelen, maar dat zijn slechts oppervlaktemiddelen om de gelijkheid na te streven. Het rechtvaardigheidsgevoel ligt dieper.
Het tegengaan van ongelijkheid zit diep in ons geworteld; wij willen dingen overal rechtzetten. Voornamelijk om onszelf niet te min te doen en in het dagelijks leven evenveel te verdienen als die luie collega. In het beste geval verdient hij minder, want jij werkt harder en dat is niet eerlijk. Het werkt echter ook vaak in het voordeel naar anderen toe: Neem vandaag maar eens zo’n lekkere moorkop mee voor je zieke moeder, daar is ze altijd zo dol op. Uiteraard is dit uit voorzorg, zodat wanneer zij het beter hebben ze ook weer hetzelfde voor jou zullen doen. Het is waarschijnlijk iets dat de mens door de jaren heen heeft ontwikkeld. Met een gelijke verdeling ben je zekerder van een vruchtbare toekomst.
Onze ratio zorgt er in dit geval voor dat wij mensen in derdewereldlanden willen steunen. Rechtvaardigheidsgevoelens gaan complexiteit en onzekerheid tegen. Daarbij werkt het rationele denken een stuk standvastiger en betrouwbaarder dan ons gevoelsleven. Dit laatste is namelijk zo wisselvallig als het liefdesleven van een gemiddelde prostituee. Naast de welgeteld 3-minuten-blijven-hangende dramatische emoties tijdens de zoveelste documentaire op de BBC, is er dus ook een meewerkende hersenfunctie die oprecht op lange termijn-verdeeldheid uit is. Ratio, maak er s.v.p. goed gebruik van. Ik denk dat ik hierbij zo vrij mag zijn om de mens te feliciteren met tenminste één massale groepsactie die minder oppervlakkig is dan hij lijkt. Het kan blijkbaar nog. Godzijdank.
Als je denkt dat iets of iemand je groei belemmert, dan is dat een teken dat je in die hoek nog kunt groeien.
Inspiratieloosheid is een groot probleem. Het zorgt er voor dat je niks meer kunt. Het zorgt voor kromme zinnen, voor lelijke komma’s. Het zorgt voor het gebruik van meerdere keren van hetzelfde woord. En het zorgt zeker voor iets schrijven en dan denken: ‘Ja, dit is het dan’. Het is inspiratieloos-o-clock. Morgen weer een dag.
Voelen dat je nep bent. De nieuwsgierigheid. De tijd.
Drie elementen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Voel dat je leeft, dat het enkel maar acties zijn die uit je handen voortkomen. Het zoete gebreidelde vermogen om te kunnen waarnemen. Ondanks alle tegenspoed, wees een man. Of een vrouw als je geen teelballen hebt. Wees diegene die alles aankan. Ondanks je eigen mankementen en de kritiek die je ongetwijfeld oppikt van anderen. Niemand vindt je zo geweldig als je jezelf geweldig kan vinden. Soms.
Streef niet naar perfectie, streef naar de ervaring overleven. Het zijn kan niet meer zijn dan enkel en alleen maar zijn. Probeer het niet negatief te beïnvloeden als het ook positief kan. Wees opmerkzaam, let op de kleine dingen. Tracht dingen te zien die niemand ooit zag. Vind het unieke dat je jezelf maakt. Niemands oordeel over jou is rechtvaardig, ze hebben immers nooit meegemaakt wat jij meemaakt.
Denk niet dat er meerdere zoals jij zijn, denk niet dat de mensen die op je lijken er beter in zijn. Denk eerder dat jouw manifestatie van je zijn ongeëvenaard is. Niemand kan beter jou zijn dan jezelf. Wees trots op jezelf. Dit is wat je tot nu toe kan, meer niet. Acceptatie.
Hoeveel zegt de positie van je e-mail adres in een mailtje over je band met de afzender?
Is er over nagedacht in welke volgorde iedereen is aangeklikt, sta je louter per toeval achteraan. En als iemand zonder bijbedoelingen als laatste aan je heeft gedacht, gebeurt dat dan systematisch? Ben je echt wel zo belangrijk als je soms hoop te zijn?
Doen alsof je het zebrapad niet wil oversteken zodat de andere weggebruiker niet helemaal voor je hoeft te stoppen.
Onzekerheid, verlorenheid, machteloosheid. De gevoelens die opkomen wanneer je geen reactie op een sms ontvangt. Gevangen in andermans onwil om te reageren blijf je achter.
Was je ‘lollige’ reactie misschien niet gewenst? Word je genegeerd? Of heeft hij/zij het gewoon nog niet gelezen wegens drukte. Ik laat iemand toch ook niet wachten! … Fout! Verbazingwekkend genoeg kan je zelf altijd wel even wachten met het beantwoorden van een smsje. Je hebt het zelf immers gewoon druk, ze wachten maar even! Maar als de ander niets van zich laat horen slaan de frustraties toe. Gewoon even een ‘ja, amen’, een teken dat je er nog toe doet. Je bent toch geen stuk stront!?
Het diepe gat waar je in dondert lijkt geen eind te kennen. Iedere vorm van houvast breekt af en je blijft achter in een eindeloze val. Hoe makkelijk je zelfvertrouwen de grond in kan gaan bij onthouding van een reactie is bijzonder. Opeens voel je je niet meer dé man (danwel vrouw), plots is dat grote ludieke ego verpulverd tot een klein hoopje as. Je bent niet grappig en iedereen haat je.
Dan treed plots de hoopvolle illusie in. Misschien wil de ontvanger gewoon even goed nadenken over zijn/haar reactie. Misschien word je juist op prijs gesteld en wil iemand zich er niet makkelijk van afmaken. Misschien voelt diegene ook wel spijt dat reageren niet eerder kan, wroeging dat het lot hem/haar niet in staat stelt om de verstuurder te belonen voor zijn daden. Groot is dan ook de teleurstelling wanneer je eindelijk een reactie ontvangt met slechts een ‘ok’, ‘jup’ of ‘ja hoor’; ondanks dat je daar nog blijer mee dacht te zijn dan niets terugkrijgen. Maar het is zwaar onbevredigend. Een ‘whahaha’ wilde je horen, of op z’n minst een ‘haha’.. Is dat te veel gevraagd? Ze hoeven het niet eens te menen!
Maar al je gedachten zijn tevergeefs. De verkregen reactie is een bevestiging dat je sms blijkbaar niet zo heel boeiend was. Je bent niet leuk en al helemaal niet grappig. Je hebt jezelf voor de gek gehouden; dat de ander nog reageert is zijn/haar manier om mee te leven met je zielige inspiratieniveau. Je sms was eigenlijk niet eens een reactie waard. Je was dan ook blijer geweest als je niets meer had gehoord.
Als een herrezen prins, als een heroïsche ridder, als een steigerende fallus. Zo staat de hoofdletter. En mits goed gebruik een lust voor het oog.
Voor deze prachtige letter bestaat een wonderschone knop. Die, weer met goed gebruik, in staat is om prachtige zinnen te toveren.
“Shift”
Zodra een weldenkend mens “Shift” hoort, gonst er een stevige bibber door het hele lichaam. De hele wereld gebruikt deze knop om hun zinnen te voorzien van de nodige duidelijkheid.
Maar er is nog een belangrijke knop op het toetsenbord. Een knop zo krachtig, dat het op sommige toetsenborden een dubbele of stevige druk vereist. Een knop in staat om alles wat je zegt bijzonder krachtig over te laten komen. Die knop draagt de naam:” CAPSLOCK”. Capslock zorgt voor prachtige duidelijke zinnen. En iedereen die het gebruikt komt direct volwassen over. Als je iets typt in Capslock dan zeg je, “Kijk mij eens, ik heb grote ballen”. Iedereen die Capslock gebruikt moet je heel erg serieus nemen. Want wat hij of zij dan zegt moet wel waar zijn.
Dat was toetsenbordcursus #1 TOT VOLGENDE WEEK!!!
Soms zie je teksten waarvan je denkt ‘dat had ik kunnen schrijven, zo denk ik er ook precies over!’.. En het voelt dan jammer dat iemand je voor was met het verwoorden. Dit gebeurt mij helaas vrij vaak. En waarom? Omdat als ik er goed over na denk, ik de teksten die ik leuk vind eigenlijk al veel vaker heb gelezen. Het is niet per se nieuw maar eerder een bevestiging van iets waarvan ik voelde dat het vanzelfsprekend was. Ongemerkt was het al te voor de hand liggend of te vaak gedaan.
Ik kan een geniaal stuk schrijven over waarom celebrities zijn wie ze zijn, maar ik ben er zeker van dat bijna alles wat ik zou schrijven al bestaat. Ondanks dat als ik het toch zou schrijven, mensen hetzelfde over mij denken als wat ik in de eerste twee zinnen omschreef, wil ik het anders. JasTas wil het anders. Het voelt haast als een underground-geloof. De onwil om te jatten wat gemakkelijk gestolen kan worden. Voor de hand liggende gedachten. JasTas wil verder dan dat, wij zijn sterker dan de rest! Sterk genoeg om te schrijven over het schrijven; te denken over het denken, te praten over het praten. Met een fijn woord: metacommunicatie.
Communiceren over het communiceren. Volgens mij is er nog geen term voor communiceren OVER het communiceren over het communiceren.
Bij deze leg ik het dan maar vast, we noemen dat: JasTas-Communicatie. Tijdelijke cliché naam, maar verwacht iets groots binnenkort. Iets heel groots.