Jasper en Kostas
Onbekende mysterieuze emoties, niet te omvatten vage vlagen van buiten de tijd/realiteit zweven en de meest onbegrijpelijke dimensies doorkruisen. Talloze identiteiten tegelijk zijn en tegelijk totaal geen. Entiteiten ontmoeten waarvan de oorsprong nimmer kan worden achterhaald. Niet meer inzien dat je ooit weer wakker zult worden. En dat alles tijdens je 16.00 uur slaapje.
Het brein maakt er soms een potje van.
Er zijn maar weinig dingen mooier dan een makelaar. Excuus, ik vergis mij, alles is mooier dan een makelaar.
Jaja, we leven nog! Dat laatste steeds kleiner wordende clubje vrienden, dat eilandje net buiten de grote eilandenkring, dat dorpje met nog net 3 inwoners.
Het heeft iets, dat gevoel van dat er ergens nog leven zit. Niet veel, maar het is er wel. De hoop. De hoop dat de hoop stand houdt onder dat kleine beetje dinges dat overblijft. Het valt tevens ook in de categorie van medelijden krijgen met de sok die in zijn eentje in het midden van de kamer ligt. Naakt, ontbloot, zielig en alleen. We identificeren ons dan met die sok, we voelen hoe nietig en eenzaam we soms wel niet zijn en willen hulp bieden; je kan er gewoon niet van slapen.
Er zit nog liefde in ons, liefde voor het kind dat binnenin zijn laatste restjes fantasie stevig bij elkaar probeert te houden.
Het besef dat alles eindig is brengt rust; het besef dat dit naïef is om te denken is angstaanjagend.
Dat de mens zo ver ontwikkeld is dat hij voor een doel, anders dan voortplanting, zijn leven zou geven. Dergelijke mensen zijn dé mislukkingen van evolutie die een revolutie zouden kunnen veroorzaken.
Mutaties zijn hun tijd vaak ver vooruit.
Een wereld waarin euthanasie heel normaal is. Wanneer je leven je niet zint je er zo een einde aan mag maken. Vredig. Een wereld waarin mensenlevens niet zo sentimenteel overgewaardeerd worden. Waarin men leeft met de vrijheid van zijn eigen bestaan.
Zou je daarin willen leven?
Weet je wat ik vooral mis in het leven? Diepgang. Ik kan het soms niet uitstaan dat iedereen maar vrolijk in een gareel zit en zich vrijwel niet meer verbaasd over het feit dat we bestaan. Maar dan ook echt het besef. Niet het er over hebben, maar echt voelen dat het absoluut absurd is dat je nu op je stoel zit, bestaat, ademt en dit leest. Dat het kan. Dat onwerkelijke en onbeschrijfelijke gevoel.
Mensen leven te veel in een naïef automatisch wereldbeeld en durven zichzelf geen oprecht kritische vragen over het zijn te stellen. Het echte doorleven.
En wat me helemaal misselijk maakt is dat ik vaakgenoeg tot die loopband behoor. Tot momenten als deze dan. De momenten dat ik weer besef.
Wat zou een ras met een daadwerkelijk vrije wil van ons vinden?
In de jaren 90 was er juist een soort verbroederd luxeleventje, niet meer zo authentiek als de jaren 70 maar wel zonder al te grote zorgen..
Zo van ‘kom, lekker met z’n allen feestend naar 2000 toe!’
Het voelde continu als vrijdagmiddag.
De jaren 00 voelen als maandagmorgen..
In tijden van stress, kan men zich herpakken met behulp van zijn materialistische aard. Heerlijk is dat, zo’n 100% betrouwbaar systeem dat die frons altijd weer omtovert tot een grijns. Voelt u zich down? Grijp naar die portemonnee en ren naar de eerste beste shop om te zondigen. Bij mij is het vaak techniek; puike gadgets, efficiënte apparatuur, gloeiende elektroden.. Fantastisch!
Wapen je echter voor de natrap. Die is zoals u vast weet zwaar. Het enige ding wat mijn aandacht bijzonder lang heeft kunnen vasthouden en zelfs in hele donkere tijden gelukkig maakte was, verbazingwekkend genoeg, mijn smartphone. Altijd toegang hebben tot de wereld die mij zo boeit. Mijn informatie, mijn vrienden, mijn foto’s, mijn immateriële rotzooi.
Ach, misschien ontloopt het elkaar niet zo. Zolang u uw stuff maar heeft en deze steeds blijft vernieuwen, zolang het leven niet stilstaat maar nieuwe fronten toont en doorloopt. Ja dan wordt u volstrekt gelukkig. Niet continu, maar toch wel het leeuwendeel van de tijd.