Weet je wat ik vooral mis in het leven? Diepgang. Ik kan het soms niet uitstaan dat iedereen maar vrolijk in een gareel zit en zich vrijwel niet meer verbaasd over het feit dat we bestaan. Maar dan ook echt het besef. Niet het er over hebben, maar echt voelen dat het absoluut absurd is dat je nu op je stoel zit, bestaat, ademt en dit leest. Dat het kan. Dat onwerkelijke en onbeschrijfelijke gevoel.
Mensen leven te veel in een naïef automatisch wereldbeeld en durven zichzelf geen oprecht kritische vragen over het zijn te stellen. Het echte doorleven.
En wat me helemaal misselijk maakt is dat ik vaakgenoeg tot die loopband behoor. Tot momenten als deze dan. De momenten dat ik weer besef.