Mocht u ooit in een boterkoekenfabriek zijn geweest, dan weet u alles over deze lekkere vette koek. Fred, de reisleider der koekenfabrieken trekt zijn (koek)blik oneliners en woordgrappen geregeld open. Maar voor de echte rondleiding moest je bij Hans zijn. Althans, totdat het mis ging. Hans schroomde niet om de bezoekers te laten proeven uit de pannen, likken aan de lepel of andere hygiënecodes te breken. Maar op een dag kwam een groot pindakaas liefhebber binnen. Snip. Snip de pindakaasman, zijn hobby net zo vreemd als zijn naam. Hobby is eigenlijk niet eens het juiste woord, Snip leefde vóór en op pindakaas. Zijn favoriete gerecht bestond uit geroosterde pinda’s met strooikaas en warme pindakaas. Jaren at Snip alleen pindakaas. Totdat zijn moeder het zat was. De tweeënveertig jarige Snip woonde nog altijd thuis. Alleen met zijn moeder in een veel te klein huisje, vol kieren en gaten. Vracht, de moeder van Snip, met misschien nog wel een vreemdere naam, had besloten. Snip moest uit huis. Het kleine huisje stond bomvol potten. Snip bewaarde elke lege pot en gaf die een naam. Één keer is een pot kapot gevallen. Met tranen in zijn ogen heeft Snip de glasscherven in de tuin begraven. Het moeten ‘oprotten’ uit huis was voor Snip aanleiding nieuwe uitdagingen in het leven te zoeken. In plaats van dat de verstandelijk uitgedaagde Snip op zoek ging naar een nieuwe woning, vond hij zijn plezier in rondleidingen. En zo kwam het dat Snip een rondleiding van Hans kreeg in de boterkoekenfabriek. Een mentaal instabiel persoon gecombineerd met een nonchalant joch bleek geen goede combinatie. Je zou het niet verwachten. Het ging goed, totdat Hans Snip de nootjesmaler liet zien. Blijkbaar gaan er in sommige boterkoeken ook nootjes. Op dat moment liep Fred nog even langs om te vragen of ze geNoten hadden. Niemand moest lachen. Maar ook niemand had gemerkt dat Snip in de notenkraker was gesprongen. Althans, totdat het bloed opspatte en het gekrijs van Snip ieders oor bereikte. Fred reageerde kordaat door te zeggen:’the show must go on’. En zo gebeurde het dat de notenvariant van de boterkoek enkele snippers van Snip bevatte. Maar de boterkoekenfabriek had niet voorzien dat de gekte van Snip zich zou voortplanten via de koeken. En zo ontstond een wereldwijde verzamelwoede naar pindakaas. De ultieme apocalyps. Iedereen is dood, maar Snips gedachtegoed zal altijd blijven leven. En de grappen van Fred. Want die gaan er in als zoete koek.
Author: Jasper
Niels en zijn stroopwafel
Niels is neerslachtig. Dat is hij al een tijdje, maar dat is niet heel erg. Het begon allemaal toen hij ontdekte dat Teun zijn boterkoek verloren was. Teun had het niet eens vertelt. Niels had het ergens online gelezen. Niet alleen Teun had goede herinneringen aan de boterkoek, ook Niels had een warme band met de koek. Of ’Boko’, zoals hij de koek mocht noemen. Ze waren zelfs een keer samen naar de Efteling geweest, toen Teun op vakantie was.
Om het verlies te verwerken had Niels besloten om een stroopwafel in huis te nemen. Van een oud vrouwtje geweest. Van Niels zijn oma zelfs. Die begreep er geen reet van dat hij de stroopwafel aaide. “Ik had nooit gedacht dat ik zo’n achterlijke kleinzoon zou krijgen’ zei oma. Meerdere keren achter elkaar trouwens.
Uiteindelijk bracht de band met de stroopwafel geen soelaas. Niels had daarom besloten tot crematie van de stroopwafel. Een half minuutje in de magnetron en dan lekker opeten en je mond verbranden aan hete stroop. En zo kwam alles toch nog goed. Behalve dat Niels het verlies van de boterkoek nog steeds niet verwerkt heeft. Maar ja, er zijn wel grotere problemen in de wereld. Zoals overvolle prullenbakken die in de zon staan te stinken. Of bejaarden die harakiri doen op een elektrische fiets. En komt er ooit een eind aan dit verhaal? Ja! Nu.
Teun en zijn boterkoek
Al vanaf jongs af aan waren Teun en zijn boterkoek onafscheidelijk. Vroeger op de basisschool gleden ze samen van de glijbaan. Later op de middelbare school keken ze samen stiekem naar de meisjes. En jaren later, tijdens Teun zijn werk, fungeerde de boterkoek als boekenlegger.
Maar onlangs ging het helemaal mis. Teun was de boterkoek vergeten mee te nemen naar zijn werk. Hierdoor was de boterkoek zeer verontwaardigd. De ondertussen flink beschimmelde boterkoek trok het niet meer en wilde opgegeten worden. Maar ja? Wie eet er nou oude beschimmelde troep?
“De Fransen!” Riep de boterkoek opeens. Hij pakte de eerste Thalys naar Parijs die hij tegenkwam. Op Gare du Nord kwam hij al snel een Fransman tegen. “Regarder! un gâteau au beurre moisi!” In twee happen at de Fransman de boterkoek op. Zijn lijdensweg was ten einde.
Vanwaar de verwarring?
Waarom denkt u nu aan bananen? Waarom niet? Heeft u misschien behoefte aan wat rust en liefde?
Dan heeft u vette pech.
Want vandaag denken we met z’n allen aan snipperdagen. U kent ze wel, van die dagen dat u niet hoeft te werken. Ze heten zo omdat u, als u vrij van uw werk bent, geen identiteit heeft. Uw identiteit is dan versnipperd. Maar dat wist u al, of had u al gehoord van uw andere ik. Want samen ben je nooit alleen, ja, uw hoofd maakt vandaag velen vrienden.
Mocht u nou denken: wat een gelul. Correct! U krijgt tien flierflops, te besteden in uw lokale Rabirary winkel.
25 waanzinnige tips om nooit meer op een clickbait artikel te klikken!
Gras in de wei.
Er zijn maar weinig dingen mooier dan een makelaar. Excuus, ik vergis mij, alles is mooier dan een makelaar.
Een gedicht zonder gewicht
Uien.
Dode manen en Frans bier
Mijn moeder kan zo lekker koken.
Maar uien daar kan ik van dromen.
Het rijmt voor geen reet,
Of zelfs niet.
Een kutgedicht is een te zachte term.
Maar lezen zonder pijn is nou eenmaal niet te voorkomen.
Excuus voor uw zere brein en ogen.
Gegroet, de ajuinen!
De titel is opgegeten door een suïcidaal konijn.
Inspiratieloosheid is een groot probleem. Het zorgt er voor dat je niks meer kunt. Het zorgt voor kromme zinnen, voor lelijke komma’s. Het zorgt voor het gebruik van meerdere keren van hetzelfde woord. En het zorgt zeker voor iets schrijven en dan denken: ‘Ja, dit is het dan’. Het is inspiratieloos-o-clock. Morgen weer een dag.
Het oogappeltje
Als een herrezen prins, als een heroïsche ridder, als een steigerende fallus. Zo staat de hoofdletter. En mits goed gebruik een lust voor het oog.
Voor deze prachtige letter bestaat een wonderschone knop. Die, weer met goed gebruik, in staat is om prachtige zinnen te toveren.
“Shift”
Zodra een weldenkend mens “Shift” hoort, gonst er een stevige bibber door het hele lichaam. De hele wereld gebruikt deze knop om hun zinnen te voorzien van de nodige duidelijkheid.
Maar er is nog een belangrijke knop op het toetsenbord. Een knop zo krachtig, dat het op sommige toetsenborden een dubbele of stevige druk vereist. Een knop in staat om alles wat je zegt bijzonder krachtig over te laten komen. Die knop draagt de naam:” CAPSLOCK”. Capslock zorgt voor prachtige duidelijke zinnen. En iedereen die het gebruikt komt direct volwassen over. Als je iets typt in Capslock dan zeg je, “Kijk mij eens, ik heb grote ballen”. Iedereen die Capslock gebruikt moet je heel erg serieus nemen. Want wat hij of zij dan zegt moet wel waar zijn.
Dat was toetsenbordcursus #1 TOT VOLGENDE WEEK!!!
De boterloze zondag.
De man waarvan de boter gestolen was bleef nog lang in het ongewisse. Mysterie alom!
Het roze biefstukje op de snijplank. Klaar om van rauw stuk vlees te transformeren naar gaar broodbeleg. Niet te gaar natuurlijk, anders is het niet te haggelen. Waren het niet dat de boter ontbrak. En biefstuk, nee, dat bak je niet in olie.
De man ging op zijn stoel zitten en wachtte op zijn favoriete tv-show. “Patat bakken met Piet Friet”, een show over het bakken van patat en alles wat daar bij komt kijken. Maar het bubbelende frituurvet kon de man deze keer niet het euforische gevoel geven. De man miste zijn witte broodje vol jus en een dik stuk biefstuk.
Ja, de man had vette pech.