Kip met Sjoemelsaus

De wereld in je hand. De digitale toekomst van alles wat belangrijk is en zal zijn. Of nouja, dat vertellen de marketeers ons. Feit is dat deze post op een iPad geschreven is. Dan kan je zeggen, maar jas, dat is toch helemaal niet handig? Nou, dat is het dus wel. Want hier zit ik. Beneden. En nu hoef ik dus niet dat gigantische eind naar boven te lopen op mijn Mac aan te zetten. Een revolutie van formaat. Of nouja, eigenlijk van het formaat van een A4.

Zo, dat is wel genoeg lof over buttfuck-Steve. Tijd voor iets intelligents. Surf dus snel naar een andere website… Nee alle gekheid op een stokje, hier komt iets leuks.

Jastas denkt na over de toekomst. En om het al een klein beetje te verklappen, Jas en Tas gaan de wijde wereld in. De zijwieltjes mogen er af, we zijn klaar voor de buitenwereld. Het is eigenlijk precies hetzelfde als de eerste keer echt fietsen. Of nouja, zonder een fiets dan. En zonder lichamelijk kunnen, dit is meer geestelijk. Maar toch, Jastas gaat groeien. We gaan klussen, de wereld verbeteren. We maken er iets moois van. Als de herder Jezus en z’n trouwe vrienden (no phun intended) zal Jastas de wereld gaan verkennen. Wij zijn namelijk van plan om websites te gaan maken. Echte ja, van die met knoppen. Toeters en bellen en overal knipperende banners voor de gezelligheid. U zult de 1000e bezoeker zijn. U zult zien wat wij allemaal kunnen. En dat wat we niet kunnen? Daar komt u niet achter. Want wij kunnen alles.

De trein.

Treinplaatje

Dat is nou echt een plek voor een ordinaire dief. Mijn macbook staat nog geen twee seconden open of er zit al een jongen naast me zonder kaartje. Een mooie prent is wat hij er voor krijgt. En terecht. Toch best bizar. De adem die je in je nek voelt als je even in de trein zit met je dure laptop. Alsof geen ziel meer te vertrouwen is. Gelukkig spiegelt mijn scherm en zie ik precies wat degene achter mij aan het doen is. Waar kijkt ie naar? Naar mijn laptop? Ik wil hem op zijn muil slaan.

Volkomen terecht overigens, sommige mensen verdienen het gewoon om op hun muil geslagen te worden. Gewoon, omdat ze gangster zijn, of een raar hoofd hebben of omdat je denkt dat te moeten doen.

Meteen slaat de angst toe. Hoe vaak heeft iemand zin om mij om mijn muil te slaan? Niet heel vaak als het goed is. Heb het nog niet veel gemerkt in ieder geval. Aan de andere kant, misschien is dat juist de truc.

Maar, anyhoes, ik ben een soort god, dus mensen zullen mij wel geen kwaad willen doen. Terug naar het muil-slaan verhaal. Soms is het gewoon terecht. Stel je nou eens heel even voor dat er een heel erg lelijke, vieze en stinkende persoon je pasgeboren zoon aanraakt. (alhoewel de kans voor de gemiddelde lezer klein is.) Dan wil je hem toch door het afvoerputje rammen? Zijn ziel verscheuren en zijn vingers uitrukken? Volkomen terecht.

Volkomen terecht zou een hele goede slogan zijn. De ultieme zin. De zin die zegt dat het goed is. Het maakt niet uit, het was volkomen terecht. Geen enkele twijfel over mogelijk. Best handig. Het hoeft niet eens waar te zijn, maar het is een mooie krachtterm. “Hij pakte een snoepje zonder het te vragen, toen heb ik hem aids gegeven.” “Volkomen terecht” zei de rechter. Prachtig toch. Misschien zou de wereld wel een betere plek zijn als alles gewoon volkomen terecht ging worden. Dingen zijn raar omdat we ze raar vinden. Als dat beeld verandert kunnen we allemaal gezellig gekke dingen doen. Of nouja, normale dingen.

Potverdikkie, dit gaat echt helemaal nergens over. En ik had nog wel zo’n zin om een goed stuk te schrijven. Nou dames en heren, dat heb je wel eens. Dit is trouwens in word gemaakt, dat doen we bij Jastas bijna nooit. Maar ja, nog geen internet in de trein hè.

Dan komt nu de beslissing, appeltje q, opslaan? of weggooien? Hmm. U zult het of nooit weten, of wel weten, zoals nu. Dit creatieve zinloze eigendom gered van de eeuwige verdoemenis naar de prullenbak. Hij zit nu in het vagevuur. Geen hemel en geen hel. En nog keuze zat. Maar wel een man die erboven staat om de beslissing te maken. Ik zei toch dat ik god was? God over mijzelf. En mijn andere persoonlijkheden.

De man achter de ventilator

Leuk altijd, gewoon een titel verzinnen. Een titel voor een verhaaltje. Verder hoeft die titel echt geen reet te maken te hebben met de tekst, want als schrijver zorg je er wel voor dat de lezer zich in jouw verhaal verliest. Net zoals je deze zin waarschijnlijk net niet helemaal bevat, gewoon omdat hij iets lang is. Daarnaast heb ik niet eens de moeite genomen om die zin te herlezen. Gewoon omdat het kan, en het ook niet kan. Ok, vooruit, de man achter de ventilator.

Heb je wel eens nagedacht over de mensen die ervoor zorgen dat jij een fris windje op je gezicht krijgt? Ik niet, en het kan me eigenlijk ook geen ene moer schelen.

Reactie: Marketing FAIL

Ik wil graag even reageren op het artikel van Kostas. Het spijt ons zeer dat de wijze waarop ons product wordt gecommuniceerd u niet is bevallen. Wij kunnen hier niet om heen. Zoals u zelf al had opgemerkt, wij zijn een grote organisatie. Een organisatie met veel losse individuen, die helaas niet allemaal even capabel zijn. Door een fout in de sollicitatieprocedure zijn er verschillende “foute” mensen aangenomen. U kent ze wel, de pedofiele priesters, de homohaters en zo zijn er natuurlijk nog veel meer op te noemen.

Zoals bovengenoemd, wij zijn een grote organisatie, met vertegenwoordigers over heel de wereld. Natuurlijk proberen wij een strak beleid te voeren, maar dit lukt ons niet altijd. Enige eeuwen geleden heb ik, als directeur zijnde, besloten een grote reorganisatie te doen. Deze blijkt echter niet succesvol. Hierdoor zijn eigenlijk de problemen ontstaan. Momenteel zijn we in gesprek met meerdere marketingbureaus om alles weer recht te trekken, maar de gesprekken leiden nog tot niets.

Ter compensatie van uw problemen met onze instelling willen we u tegemoetkomen met vijf dagen intens geluk. Wij hopen hiermee uw problemen te compenseren.

Met vriendelijke groet,

God, Algemeen directeur, Geloof en zonen.

What a difference a morning makes.

Het is als een godsgeschenk. De zon. Fijn aan het schijnen voor ons allemaal. Nou is dat niet zo heel vreemd. Maar hij valt op vandaag. Alsof hij zeggen wil: ‘Hallo! Ik ben er ook nog!’ Want we zijn hem een beetje vergeten deze maand. We zagen alles wit worden en wit blijven. Maar onze vriend de zon was nergens te bekennen.

Maar de zon was er natuurlijk wél, en dus knalt hij deze ochtend even zijn macht op onze planeet. Het is alsof de mensen weer gaan bloeien. Alsof we een ochtend lang allemaal intens gelukkig moesten zijn. En dan, dan stap je het kantoor binnen. Veel te warm, slechte lampen en ja, logisch, werk. Je valt in hetzelfde zwarte gat waar je net bent uitgekropen. Het geluk van vijf minuten terug ligt onder een dikke leren zool. Verstampt. Kapot. Om misschien pas weer over een week terug te keren.

Paracetamol

Paracetamol is de verlosser. Paracetamol kan alles aan. Eigenlijk zou er een Paracetamolheld moeten komen. Paraman. Met zijn superkrachten kan hij alles aan. Paraman weet altijd iedereen te overtuigen. En degene die hij niet met woorden weet te overtuigen, nou, daar heeft Paraman wel andere manieren voor. Paraman is een held en een vijand. Paraman verkoopt zijn paracetamol als smarties. Witte smarties en iedereen lust ze graag.

Maar er is een tegendruk. Een opstand. Het verzet. De mensen van het natuurlijke herstel. Mensen die geen behoefte meer hebben aan Paraman. Mensen die een alternatief hebben gevonden: op bed liggen en beter worden. Het lichaam alles laten doen. Het verzet is klein, erg klein. En zelfs mensen van het verzet, zelfs zij grijpen nog wel eens terug op de pillen van Paraman. Al is het al om zich weer even sterker te voelen. Om de strijd weer aan te kunnen gaan.

Maar er is één man, die alles kan laten stoppen. Één man, die het uiteindelijke oordeel kan geven. Één man, die koste wat kost de waarheid zal brengen. Tot die tijd, zal de strijd doorgaan.

Waar blijft de eerlijke onderzoeker met zijn conclusie?

Regenrust

Ik stond even buiten, in de kou met een kopje koffie. Rust te nemen. Mijn intensieve muisgedrag heeft mijn arm meer gekost dan me lief is. Met daverende snelheid kletterde er druppels op de tegels om mij heen. Zo nu en dan voelde ik een spatje op mijn hand, of zag ik een kringeltje in mijn koffie. Gelukkig stond ik lekker onder een afdakje en had ik verder weinig te maken met het waterfestijn. In die kleine vijf minuten die ik buiten stond, ervoer ik een ontzettende rust. Ik bewonderde mijn fascinatie voor de regen en voor de rust die mij trof. Het zien van de druppels uit de hemel. Het opspatten van hun vriendjes. Het water dat door de tegels heen sijpelt om zich een weg te banen naar wat groen. Het was als een waar slachtveld. Een slagveld zonder lawaai. Een slagveld zonder pijn. Maar desalniettemin, zeker een slagveld. Ik weet niet wat het is. Misschien is het besef dat je niet door de regen hoeft. Maar alleen moet aanschouwen hoe het de wereld treft. Regen is eigenlijk een prachtig iets, natuurlijk is die mening terwijl je door een hoosbui moet anders. Maar zodra je op plek van bestemming bent, ervaar je weer een totaal nieuw gevoel. Een gevoel van thuiskomen, warmte, liefde of hoe je het ook wilt noemen. Dat thuiskomen zou niet zo bijzonder zijn geweest zonder die bui. Zonder de hemelse druppels. Daarnaast is het ook nog eens heel fijn als je dan knus binnen zit. Gooi dan eens een keer je raam open en ruik! Ruik hoe de wereld veranderd is. Hoe de regen onze stank verdrijft en de ruimte geeft aan heerlijke frisse lucht.

Als je dus…

…gewoon maar iets typt. Dan weet je niet waar je uitkomt. Maar stiekem, terwijl je typt, maak je de zin al in je hoofd. Dus eigenlijk is wat je schrijft sowieso totaal niet origineel. Je hebt het namelijk allang bedacht. Dus je kan net zo goed ophouden met schrijven. Dus als je echt een creatieve en unieke tekst wilt, schrijf dan niets. Alleen leegte voor de lezer.