Het is als een godsgeschenk. De zon. Fijn aan het schijnen voor ons allemaal. Nou is dat niet zo heel vreemd. Maar hij valt op vandaag. Alsof hij zeggen wil: ‘Hallo! Ik ben er ook nog!’ Want we zijn hem een beetje vergeten deze maand. We zagen alles wit worden en wit blijven. Maar onze vriend de zon was nergens te bekennen.
Maar de zon was er natuurlijk wél, en dus knalt hij deze ochtend even zijn macht op onze planeet. Het is alsof de mensen weer gaan bloeien. Alsof we een ochtend lang allemaal intens gelukkig moesten zijn. En dan, dan stap je het kantoor binnen. Veel te warm, slechte lampen en ja, logisch, werk. Je valt in hetzelfde zwarte gat waar je net bent uitgekropen. Het geluk van vijf minuten terug ligt onder een dikke leren zool. Verstampt. Kapot. Om misschien pas weer over een week terug te keren.
Vooral feest als je weet dat je over een week nog steeds in hetzelfde schuitje zit. Maar gelukkig ben ik er nog, en bier, dat ook. Vooral die combinatie hè. Daar moeten we echt wat mee doen. En snel een beetje.
Ik ben die dikke leren zool zat.
Prachtig hé, ook enigszins ironisch, want het is natuurlijk een uitermate onvriendelijke vriend.Nucleaire terrorist zou hem wellicht goed beschrijven, Iran is er niks bij.
Weet wel dat in de ggz s’ochtends zo een lamp wordt gebruikt om mensen happy te maken.
Dus Jas en Tas, dreig jezelf dood te gaan maken. Je komt in een ggz instelling en met een beetje geluk mag je voor de lamp zitten.