Verrot kastje en piepende deur.

Heen en weer.. heen en weer.. door semi-bevroren baggersneeuw, motregen en wind op mijn luxe tweewieler; voet aangedreven.
De website stuurt je naar het bedrijf A, die zullen je verder helpen. Met gevaar voor eigen leven trotseer je al zwetend en bibberend de ruige weersomstandigheden. Eenmaal bij bedrijf A aangekomen weten zij van niets en zij sturen je naar bedrijf B, dat helaas in het weekend gesloten is. Weer dat hele eind naar huis. Twee dagen later weer door de meest afschuwelijke klimaatrampen fietsen en uiteindelijk kom je half dood aan bij bedrijf B. Bedrijf B weet echter van niets, zij weten toch zeker dat bedrijf A meer moet weten, kijk maar naar de website. Of bel! Nog zo’n goede tip, want je had al niet 20 minuten van je leven verspilt met wachten aan de telefoon. Dan toch maar gelijk door naar bedrijf A, maar een andere balie dit keer. Eenmaal aangekomen weet bedrijf A nog steeds niets en beschuldigd je van niet goed genoeg je best doen. Dan maar de website laten zien aan bedrijf A. De medewerker zegt ‘verhip! Wat stom!’ maar kan toch niets betekenen. Hij heeft geen instructies gehad en beveelt aan naar bedrijf B te gaan. Of te bellen! 😀

Dan maar weer naar huis, door de verwoestende temperaturen en beijzelde gronden. Nog steeds zonder resultaat. Continu van het kastje naar de muur. Je had verdomme al twintig keer gigantisch onderuit kunnen gaan. Nu.nl geeft net nog aan dat er duizenden gewonden zijn i.v.m. de gladheid. Moordenaars!

Na nog eens 20 minuten telefoneren eindelijk verlossing. Een mens dat wel weet wat er moet gebeuren. Na deze bevestiging volstaat een nieuwe aanvraag.. Via de website.. Geen moment wachten en vol ongeloof direct maar doen. Gegevens online invullen. Vervolgens wachten op een formulier dat thuisgestuurd wordt om nog meer in te vullen. Per post? We leven in 2011 toch?

Irritaties bij een defecte OV chipkaart..

Share on Facebook