Ik stond even buiten, in de kou met een kopje koffie. Rust te nemen. Mijn intensieve muisgedrag heeft mijn arm meer gekost dan me lief is. Met daverende snelheid kletterde er druppels op de tegels om mij heen. Zo nu en dan voelde ik een spatje op mijn hand, of zag ik een kringeltje in mijn koffie. Gelukkig stond ik lekker onder een afdakje en had ik verder weinig te maken met het waterfestijn. In die kleine vijf minuten die ik buiten stond, ervoer ik een ontzettende rust. Ik bewonderde mijn fascinatie voor de regen en voor de rust die mij trof. Het zien van de druppels uit de hemel. Het opspatten van hun vriendjes. Het water dat door de tegels heen sijpelt om zich een weg te banen naar wat groen. Het was als een waar slachtveld. Een slagveld zonder lawaai. Een slagveld zonder pijn. Maar desalniettemin, zeker een slagveld. Ik weet niet wat het is. Misschien is het besef dat je niet door de regen hoeft. Maar alleen moet aanschouwen hoe het de wereld treft. Regen is eigenlijk een prachtig iets, natuurlijk is die mening terwijl je door een hoosbui moet anders. Maar zodra je op plek van bestemming bent, ervaar je weer een totaal nieuw gevoel. Een gevoel van thuiskomen, warmte, liefde of hoe je het ook wilt noemen. Dat thuiskomen zou niet zo bijzonder zijn geweest zonder die bui. Zonder de hemelse druppels. Daarnaast is het ook nog eens heel fijn als je dan knus binnen zit. Gooi dan eens een keer je raam open en ruik! Ruik hoe de wereld veranderd is. Hoe de regen onze stank verdrijft en de ruimte geeft aan heerlijke frisse lucht.