Aboobnnement, Abobobnement, abbobonenemtent, Aboobon, aNAodnf, Aaarghnonmoent, o, het stond al goed in de titel.
Author: Jasper
Snorren met jus. Is dat nou raar? Of creafief?
Wilt u creatief zijn? Ga dan eens heel snel een boom knuffelen? Of juist niet? Wat is nu nog creatief, als alles al gedaan is? Is het creatief om iets een tweede keer te doen, maar dan beter? Of juist slechter? Om aan te geven dat er leed in de wereld is, of iets dat lijkt op dit slappe gelul.
Misschien moet u hier heel erg hard over gaan nadenken, totdat uw broek uitvalt. Of niet?
Is het creatief dat dit artikel per ongeluk lijkt op een artikel van Kostas, hier een paar posts onder deze? Ja? Nee? Zeg het zelf maar eens.
De droomshow
Een waarde vriend had een droom. Nee, ik praat niet over Martin Luther King. Een gewone vriend, of nou ja, vrienden zijn nooit ‘gewoon’. Vrienden zijn altijd gewaardeerde makkers, persoonlijke helden, of gevallen zielen. Vrienden zijn daar voor je, zo ook voor inspiratie.
Dromen over vrienden is taboe, dromen over vijanden des te meer. Het toegeven van een droom waarin de een of de ander speelt is het ultieme moment van zwakte. Niet van de persoon zelf, dat zeker niet, maar het verhoogt de schijtstorm factor op schrikbarende wijze. Een droom is een fantasie, een moment waarin de eigen geest een vrije wil gaat. Niet geblokkeerd door anderen, niet beïnvloed door een brede neger of een vrouw met grote borsten. Een droom gaat zijn eigen weg. Wat een persoon is, is wat hij droomt.
Vandaar de spanning die opborrelt als iemand vertelt dat hij of zij over je gedroomd heeft. Deze persoon heeft daar een reden voor! Er zijn zelfs boeken vol geschreven met theorieën over dromen. Als iemand zijn droom aan jou vertelt, is het een voor de verteller een ontwapenend gebaar. Alsof een ridder midden in het slachtveld zijn harnas afdoet. In de hoop dat zijn vrienden hem zullen omringen voordat de vijand kan toeslaan. Maar, wanneer alles goed gaat is het heldendom compleet. De vriend heeft zijn karakter vergroot en heeft een band sterker gemaakt.
Vertel dus uw dromen, of vertel het ons. Want dromen inspireren, en wij stelen ze graag van u.
Kip met Sjoemelsaus
De wereld in je hand. De digitale toekomst van alles wat belangrijk is en zal zijn. Of nouja, dat vertellen de marketeers ons. Feit is dat deze post op een iPad geschreven is. Dan kan je zeggen, maar jas, dat is toch helemaal niet handig? Nou, dat is het dus wel. Want hier zit ik. Beneden. En nu hoef ik dus niet dat gigantische eind naar boven te lopen op mijn Mac aan te zetten. Een revolutie van formaat. Of nouja, eigenlijk van het formaat van een A4.
Zo, dat is wel genoeg lof over buttfuck-Steve. Tijd voor iets intelligents. Surf dus snel naar een andere website… Nee alle gekheid op een stokje, hier komt iets leuks.
Jastas denkt na over de toekomst. En om het al een klein beetje te verklappen, Jas en Tas gaan de wijde wereld in. De zijwieltjes mogen er af, we zijn klaar voor de buitenwereld. Het is eigenlijk precies hetzelfde als de eerste keer echt fietsen. Of nouja, zonder een fiets dan. En zonder lichamelijk kunnen, dit is meer geestelijk. Maar toch, Jastas gaat groeien. We gaan klussen, de wereld verbeteren. We maken er iets moois van. Als de herder Jezus en z’n trouwe vrienden (no phun intended) zal Jastas de wereld gaan verkennen. Wij zijn namelijk van plan om websites te gaan maken. Echte ja, van die met knoppen. Toeters en bellen en overal knipperende banners voor de gezelligheid. U zult de 1000e bezoeker zijn. U zult zien wat wij allemaal kunnen. En dat wat we niet kunnen? Daar komt u niet achter. Want wij kunnen alles.
Snorrenstalletje
Ooit hoop ik een marktkramer te zijn. Een man met een snor. Of nou ja, niet één snor. Een heleboel! En dan een kraampje vol met snorren hebben. Te koop voor de aspirant-man.
Het is altijd goed om te blijven dromen.
De trein.
Dat is nou echt een plek voor een ordinaire dief. Mijn macbook staat nog geen twee seconden open of er zit al een jongen naast me zonder kaartje. Een mooie prent is wat hij er voor krijgt. En terecht. Toch best bizar. De adem die je in je nek voelt als je even in de trein zit met je dure laptop. Alsof geen ziel meer te vertrouwen is. Gelukkig spiegelt mijn scherm en zie ik precies wat degene achter mij aan het doen is. Waar kijkt ie naar? Naar mijn laptop? Ik wil hem op zijn muil slaan.
Volkomen terecht overigens, sommige mensen verdienen het gewoon om op hun muil geslagen te worden. Gewoon, omdat ze gangster zijn, of een raar hoofd hebben of omdat je denkt dat te moeten doen.
Meteen slaat de angst toe. Hoe vaak heeft iemand zin om mij om mijn muil te slaan? Niet heel vaak als het goed is. Heb het nog niet veel gemerkt in ieder geval. Aan de andere kant, misschien is dat juist de truc.
Maar, anyhoes, ik ben een soort god, dus mensen zullen mij wel geen kwaad willen doen. Terug naar het muil-slaan verhaal. Soms is het gewoon terecht. Stel je nou eens heel even voor dat er een heel erg lelijke, vieze en stinkende persoon je pasgeboren zoon aanraakt. (alhoewel de kans voor de gemiddelde lezer klein is.) Dan wil je hem toch door het afvoerputje rammen? Zijn ziel verscheuren en zijn vingers uitrukken? Volkomen terecht.
Volkomen terecht zou een hele goede slogan zijn. De ultieme zin. De zin die zegt dat het goed is. Het maakt niet uit, het was volkomen terecht. Geen enkele twijfel over mogelijk. Best handig. Het hoeft niet eens waar te zijn, maar het is een mooie krachtterm. “Hij pakte een snoepje zonder het te vragen, toen heb ik hem aids gegeven.” “Volkomen terecht” zei de rechter. Prachtig toch. Misschien zou de wereld wel een betere plek zijn als alles gewoon volkomen terecht ging worden. Dingen zijn raar omdat we ze raar vinden. Als dat beeld verandert kunnen we allemaal gezellig gekke dingen doen. Of nouja, normale dingen.
Potverdikkie, dit gaat echt helemaal nergens over. En ik had nog wel zo’n zin om een goed stuk te schrijven. Nou dames en heren, dat heb je wel eens. Dit is trouwens in word gemaakt, dat doen we bij Jastas bijna nooit. Maar ja, nog geen internet in de trein hè.
Dan komt nu de beslissing, appeltje q, opslaan? of weggooien? Hmm. U zult het of nooit weten, of wel weten, zoals nu. Dit creatieve zinloze eigendom gered van de eeuwige verdoemenis naar de prullenbak. Hij zit nu in het vagevuur. Geen hemel en geen hel. En nog keuze zat. Maar wel een man die erboven staat om de beslissing te maken. Ik zei toch dat ik god was? God over mijzelf. En mijn andere persoonlijkheden.
De man achter de ventilator
Leuk altijd, gewoon een titel verzinnen. Een titel voor een verhaaltje. Verder hoeft die titel echt geen reet te maken te hebben met de tekst, want als schrijver zorg je er wel voor dat de lezer zich in jouw verhaal verliest. Net zoals je deze zin waarschijnlijk net niet helemaal bevat, gewoon omdat hij iets lang is. Daarnaast heb ik niet eens de moeite genomen om die zin te herlezen. Gewoon omdat het kan, en het ook niet kan. Ok, vooruit, de man achter de ventilator.
Heb je wel eens nagedacht over de mensen die ervoor zorgen dat jij een fris windje op je gezicht krijgt? Ik niet, en het kan me eigenlijk ook geen ene moer schelen.
Reactie: Marketing FAIL
Ik wil graag even reageren op het artikel van Kostas. Het spijt ons zeer dat de wijze waarop ons product wordt gecommuniceerd u niet is bevallen. Wij kunnen hier niet om heen. Zoals u zelf al had opgemerkt, wij zijn een grote organisatie. Een organisatie met veel losse individuen, die helaas niet allemaal even capabel zijn. Door een fout in de sollicitatieprocedure zijn er verschillende “foute” mensen aangenomen. U kent ze wel, de pedofiele priesters, de homohaters en zo zijn er natuurlijk nog veel meer op te noemen.
Zoals bovengenoemd, wij zijn een grote organisatie, met vertegenwoordigers over heel de wereld. Natuurlijk proberen wij een strak beleid te voeren, maar dit lukt ons niet altijd. Enige eeuwen geleden heb ik, als directeur zijnde, besloten een grote reorganisatie te doen. Deze blijkt echter niet succesvol. Hierdoor zijn eigenlijk de problemen ontstaan. Momenteel zijn we in gesprek met meerdere marketingbureaus om alles weer recht te trekken, maar de gesprekken leiden nog tot niets.
Ter compensatie van uw problemen met onze instelling willen we u tegemoetkomen met vijf dagen intens geluk. Wij hopen hiermee uw problemen te compenseren.
Met vriendelijke groet,
God, Algemeen directeur, Geloof en zonen.
Op naar huis
Nog drie minuten. Honderdtachtig seconde, o, shit, toch niet. Het is nog maar hondertwintig seconden. En nu al weer veel minder. Waag het niet mij voor een leugenaar uit te maken! Wat moet ik schrijven? Wat? Ik weet het niet. Nou, dames en heren, ik ga ervandoor. De dag zit er op.
What a difference a morning makes.
Het is als een godsgeschenk. De zon. Fijn aan het schijnen voor ons allemaal. Nou is dat niet zo heel vreemd. Maar hij valt op vandaag. Alsof hij zeggen wil: ‘Hallo! Ik ben er ook nog!’ Want we zijn hem een beetje vergeten deze maand. We zagen alles wit worden en wit blijven. Maar onze vriend de zon was nergens te bekennen.
Maar de zon was er natuurlijk wél, en dus knalt hij deze ochtend even zijn macht op onze planeet. Het is alsof de mensen weer gaan bloeien. Alsof we een ochtend lang allemaal intens gelukkig moesten zijn. En dan, dan stap je het kantoor binnen. Veel te warm, slechte lampen en ja, logisch, werk. Je valt in hetzelfde zwarte gat waar je net bent uitgekropen. Het geluk van vijf minuten terug ligt onder een dikke leren zool. Verstampt. Kapot. Om misschien pas weer over een week terug te keren.