Een van de elementen van Jastas is gewoon doorschrijven. Niet echt nadenken wat je gaat zeggen, maar gewoon schrijven. Schrijven zoals goede zangers hun nummer zingen. Opbouwend, krachtig en emotioneel. Dat je aan het einde denkt, wauw dat strand en die ondergaande zon. Dat is ware liefde. Zoiets, maar dan gewoon snel. Vlug, even tussendoor. Een uurtje over in de trein, een Jastas momentje. Een soort momentopname. Een krachttekst, een powerboost. Weinig logica, maar dan toch weer wel. Op geniale dingen komen terwijl je een heel verhaal aan het tikken bent. Dat je denkt, geez, dit is gewoon niet normaal meer.
Nou is Jastas natuurlijk niet helemaal onschuldig. Weinig mensen lezen dit (niet dat het ons wat boeit, we doen het voor onszelf). En er zijn nog maar weinig mensen die hun leven om hebben gegooid na het lezen van enkele alinea’s van het Jastas aanbod. Jastas is vooral iets voor Jas en Tas. Om even wat schrijven bij te spijkeren. En natuurlijk zo nu en dan feedback te krijgen van toevallige lezers. Best nuttig.
Jastas kan wel een hele impact op mensen hebben. Vroeger, toen Tas en ik elkaars hyves nog volkladde met geweldige teksten, keken veel mensen vreemd naar hun beeldscherm. Merkwaardig, aangezien de teksten de meest geniale vondsten waren. Maar nu lijkt voor de buitenwereld Jastas wel weg. En dat terwijl we juist meer echt zijn dan ooit. We hebben onze eigen punt NL!
Maar we gaan geen gadgets op onze sociale dingentjes zetten. Jastas is gewoon iets waar je op kan struikelen. Iets waar je kan belanden, maar niet persee hoeft te blijven. Jastas is een soort wolk. En voor degene die er een konijntje in zien, geweldig! Maar de meeste mensen zullen schelden op de hondendrol waar ze zojuist in getrapt hebben, omdat ze omhoog aan het kijken waren. Ja, het leven is hard.
Schrijven is gewoon iets grappigs, ik zeg niet dat we geniaal zijn. We hebben gewoon af en toe zin om (on)zin te roepen. Roepen in een grote vlakte, waar geen ziel je hoort.
Laatst toen ik de stad liep gebeurde er wel wat grappigs, er liep een groepje studenten voorbij. Toen hoorde ik er één fluisteren: “hé! Dat is Jas, van Jastas.”
Good to have you back 🙂
En gelijk dan weer wel met een knaller. Dat, plus een aantal discussiepunten:
Zijn er echt geen mensenlevens veranderd met de komst van ons typwerk (aldaniet ook daadwerkelijk DOOR ons typwerk)?
Zijn wij dan echt niet geniaal, ook niet een beetje?
En is het leven juist niet soppig en zacht wanneer je in een hondendrol trapt, of doel je op harde ‘stukjes-structuren’ of zogenaamde ‘klompen’ die onze vrolijke viervoeters vaak achterlaten?
Genoeg interessante onderwerpen om ons de komende tijd mee bezig te houden. Of juist niet; dat is de vrijheid die de .NL ons geeft. ‘That’s the -spreekwoordelijke- beauty of it!’