Beseffen dat je als biologisch ‘meesterwerk’ de hele dag een beetje loopt rond te dolen om het hele zooitje indirect op gang te houden.
Waarschijnlijk zonder vleugje vrije wil baant het lichaam zich een weg naar die ongrijpbare utopische staat van geest. Dit alles puur omdat het geprogrammeerd is ideale omstandigheden uit te zoeken, omstandigheden die het paren met (in de meeste gevallen) de juiste geslachtstegenpool mogelijk maken.
Nadat dit is gebeurd is het gevoel van oneindigheid even bereikt, de natuur heeft zijn plicht gedaan. Maar dat is niet genoeg, nee. Ons parasitaire bestaan doet ons voortplanten tot we een ons wegen; en als de seks niet voor het oprapen ligt dan bedienen we onszelf van een ‘voor-de-gek-houdertje’. Heel even het idee dat je alles bereikt hebt, dat je braaf bent, en dat je je bestaan hebt bevestigd. Het leven een dienst hebt bewezen. Maar het enige dat je hebt bewezen is dat we die euforische staat van bewustzijn ook kunnen bereiken met behulp van een in elkaar gezakte pornoster op de buis en een rol wc-papier toe.
Het magische opbouwen van onze nakomelingen bestaat uit exact hetzelfde scala aan gevoelens als het wellustig masturberen op een ranzige overjarige troela die anaal een slagroomsoes naar binnen werkt. Toegegeven, mogelijk is de opbouw en directe afbouw ietwat onwennig vergeleken met de daad, maar als puntje bij paaltje komt zijn dezelfde hormonen aan bod geweest en is het eindresultaat hetzelfde.
Eén grote rotzooi voorzien van een royale dosis emotie.