Theoretisch gezien bestaat er een grote kans dat wij mensen willoos zijn. Wij hebben geen wil, want alles wat wij denken en doen komt voort uit ingewikkelde biologische en natuurkundige processen die door de jaren heen geëvolueerd zijn tot onvoorstelbaar ingewikkelde mechanismen. Wij worden gedreven door onze drang om ons voort te planten. Die drang om voort te planten is per toeval ooit ontstaan en logischerwijs is dat ook de reden dat wij het na kunnen vertellen. Wij bezitten de genen die ons vreemd genoeg tot voortplanten aanzetten. Hadden wij dat niet, dan waren wij er niet geweest.
Echter.. dit is enkel een geloofwaardige theorie zolang wij volharden dat ons begrip van natuurkundige processen correct is. Daar wij eigenlijk alle informatie die wij individueel ontvangen enkel zelf kunnen beoordelen, is ieder gegeven subjectief. Wij kunnen dus nooit zeker zijn dat de boom die wij zien echt bestaat. Wij kunnen hoogstens bevestigen dat wij individueel iets zien dat wij een boom noemen. Het staat niet eens compleet 100% vast dat twee mensen dezelfde boom zien. Een mogelijkheid is bijvoorbeeld dat één persoon zich in een andere dimensie bevindt en wel met ons kan communiceren, maar een andere boom ziet. Het kan zelfs zijn dat je enkel een projectie van deze persoon ziet en hij eigenlijk compleet in zijn eigen dimensie zit.
Om het nog een stapje moeilijker te maken, het is in het ergste geval zelfs mogelijk dat deze persoon enkel een projectie is van ons eigen brein of wat ons ook maar in staat stelt informatie op te vangen. Voor hetzelfde geld besta ik niet en is alles wat je hier leest een creatie van je eigen fantasie. Misschien ben jij wel het enige wat ‘bestaat’.
De vraag die dan bij mij opkomt is welke verantwoordelijkheid je hebt? Als jij alleen bestaat en alles verder voortkomt uit je creatieve hersenspinsels, waarom zou je dan niet alleen maar doen wat jij wilt? Waarom zou je rekening met anderen houden?
Mijn antwoord hierop is eigenlijk vrij simpel. Ook al vind ik het een theorie met een grote kans op waarheid. Als we weer terugkomen op de hedendaagse aanvaardde theorieën dan is het in onze samenleving gewenst dat je rekening met anderen houdt. Hier doen wij allemaal aan mee omdat het ons een kans geeft ons optimaal te ontwikkelen. Wij weten niets zeker, dus kunnen wij ons beter aan de huidige waarheid vasthouden en proberen respect voor elkaar te tonen. Er is tenslotte ook een grote kans dat andere mensen ook daadwerkelijk bestaan en eigen gevoelens hebben. *
Maar door ons te conformeren aan anderen in de samenleving kunnen wij ons dus goed ontwikkelen en ons lichaam zo lang mogelijk behouden. En ook dat zit in onze genen, ons eigen lichaam behouden. Als we die genen niet hadden, waren we er al niet meer. Onze stimuli hiervoor? Pijn, gevoelsmatig en fysiek. Daarnaast krijgen wij ook nog eens een beloning als we iets doen waar onze genen achter staan (dit hoeft niet altijd levensbevorderend te zijn, daar wij met bepaalde middelen ook zelf die beloning te weeg kunnen brengen). Die beloning bestaat o.a. uit een goed gevoel.
Toch verwonderlijk dat je genen kan bezitten die zich uiteindelijk richten op het uitzoeken wat het leven is. Dat wij een eigen ‘ik’ hebben ontwikkeld die niet alleen nadenkt over hoe te overleven, maar ook hoe hij zelf en het leven echt in elkaar zit. Dat maakt de onderzoeker een eenzaam persoon, omdat je er al snel achter komt dat je uiteindelijk alleen bent. Met je eigen gevoel, stel hersens en logica die enkel bestaan vanwege een aantal biologische en natuurkundige ritmes.
Maargoed, mensen gaan van deze onderzoeken en zelfreflectie niet achteruit, anders zouden ze er niet meer zijn. Of zou het toch komen doordat het minder nadenkende gedeelte van onze samenleving de onderzoekers er voor behoedt uit te sterven. Zij zorgen vaak dat standaard processen als voedselproductie en watervoorziening gewoon doorgaan. De onderzoeker is vaak te veel met nadenken bezig om zich bezig te houden met dergelijke processen. In het ergste geval wordt hij zelfs depressief van de bevindingen die hij doet. Hoe eenzaam de uitkomsten van het onderzoeken zijn, dat ligt vaak aan hemzelf.
We weten namelijk niets zeker, dus waarom zouden we van het ergste uitgaan? Dat maakt het leven er niet leuker op. Het voelt over het algemeen toch beter om plezier te maken in het leven, dus waarom zouden we dat niet najagen. Je leeft en gaat ooit dood. Ik weet niet veel, maar ik weet wel dat ik liever een prettige vlucht heb dan eentje waarbij ik constant een tergende turbulentie voel.
* In het ergste geval zit iedere persoon echt in zijn eigen dimensie en martelt hij in principe mensen als hij ze in zijn dimensie juist steunt. Als hij iemand in zijn dimensie een knuffel geeft, krijgt diegene in zijn eigen dimensie juist een messteek. De mogelijkheid klinkt bizar, maar dat is onze huidige verklaring van het leven ook.