Tag: Hersenspinsel

KlapKlimaat

Posted on by Kostas

Bij een voorstelling hoort uiteraard geklap van het publiek. Als er niet geklapt zou worden, kan dat nare gevolgen hebben voor de sfeer. Niet klappen betekent dat de artiest niet goed is, of zijn best niet doet. De artiest zal bij klapgebrek mogelijk in de stress schieten en in het ergste geval zijn act stopzetten en huilend van het podium rennen. Het publiek heeft dus een belangrijke functie. Jahaa, dacht je even lekker passief achterover te hangen, maar nee hoor! Klappen zal je! En dat is nog niet eens het ergste.. nee..

Klaptiming! Voordat je gaat klappen, moet je aanvoelen of de artiest klaar is met zijn act, of de artiest verwacht dat je klapt en of de rest van de menigte bereidwillig genoeg is om mee te doen. Ik noem dit ook wel het KlapKlimaat aanvoelen. Hier hebben sommige mensen een zesde zintuig voor, maar het komt maar al te vaak voor dat niet iedereen het KlapKlimaat goed doorheeft. Een pijnlijk voorbeeld is de vier klappen van de eerste klapper die blijkbaar niet de goede vibe aanvoelt. De rest van het publiek blijft namelijk stil. Au.. De artiest kan de klapper wel vierendelen, want hoe pijnlijk is het om uit één hoek 4 klappen te horen. Het klinkt dan net als medelijden. Dan nog liever stilte en gewoon doorgaan voor de artiest. De klapper schaamt zich ook dood en bid tot al zijn Goden dat mensen toch zijn voorbeeld volgen. De rest van het publiek is te angstig om mee te doen, omdat ze weten dat het geklap niet van toepassing is. Toch voelen ze de pijn van de artiest en ook zij haten het groentje dat dacht de klappen op gang te brengen. Zeker als het klappen te vroeg begint en door de act van de artiest heen gaat. Laat dat beginnende klapwerk toch over aan de experts!

Desalniettemin respect voor de beginnende klapper. Het lef om razendsnel je oordeel te laten blijken verdient toch wel enig lof. Waarschijnlijk wil de klapper alles een beetje op gang laten komen en hij hoopt op lotgenoten die hetzelfde denken. Vaak is de eerste klapper een gevoelsmens, hij wil zo snel mogelijk de artiest bedanken voor zijn optreden. Laten weten dat de artiest gewaardeerd wordt. Hem een bevestiging geven. Mensen klappen dus om de artiest op zijn gemak te laten voelen. Een soort van ‘we zijn het met je eens hoor, ga maar door’. Lachen kan ook, bij een cabaret bijvoorbeeld en in sommige gevallen is zelfs joelen toegestaan goed. Maar voel dan toch alsjeblieft eerst het KlapKlimaat aan! Anders voelt de artiest zich juist extreem ongemakkelijk.

Als je niet de eerste bent lijkt klappen vaak automatisch te gaan. Je hoeft niet na te denken en kruipt lekker weg in je warme stoel. Als iemand anders het initiatief neemt, volgt al snel een helder beeld van het KlapKlimaat; daarna ga je lekker mee in de flow. Je staat in ieder geval nooit voor lul. Maar als er enkel types als dit zijn, zal iedere voorstelling gedoemd zijn tot een nare sfeer. De gangmaker op het podium krijgt geen feedback en zal zich mogelijk niet 100% durven te geven. Dat is dus de andere kant van het verhaal.

Oplossingen voor dit laatste probleem? Mensen inhuren die hebben ingestudeerd om op bepaalde momenten te klappen, een stevige hint naar het publiek toe, borden die aangeven wanneer het kan. Dat wordt deels al gedaan. Overdreven, maar ook weer logisch.

Het eerste probleem van de gevoelige klapper zonder KlapKlimaatKennis (K3) heeft tot nog toe helaas geen oplossingen. Men zal tijdens een liveact altijd op zijn hoeden moeten blijven voor dergelijke types. Mocht je zo iemand zien, bind zijn handen vast aan de stoel en bid op je blote knieën dat er nog een gevoelige klapper is die wel kennis van zaken heeft. Dat er ergens in de zaal een beginnende klapper huist die het KlapKlimaat wel goed aanvoelt. Mensen met K3 zouden een lintje moeten krijgen.

Volstrekt willekeurig Sinasappelbrein & Reclame-wake-ups

Posted on by Kostas

Wees mijn redder in donkere tijden! Oh fiers brein dat af en toe nog wel eens wat te verbergen heeft. Ik wil niet denken. Ik wil niet denken dat ik niet wil denken. Ik wil niet willen denken. Ik wil niet denken dat ik niet kan willen wat ik wil.

Ik denk dus ik ben? Ik ben dus ik wil… Ik wil dus ik doe er toe?

Probeer eens te denken aan het laatste waar je aan zou denken. Wat komt er in je op? Is dat dan ook het laatste waar je aan zou denken? Er klopt iets niet. Het laatste waar je aan zou denken is eigenlijk eerder hetgeen je als laatste meemaakt in je gedachten. Dus waar je aan denkt bij de nanoseconde voor je dood.

Maar om even verder te gaan op mijn eerdere vraag. Wat komt er in je op? Als ik je nu vraag ergens aan te denken, volstrekt willekeurig, wat gaat er dan in je brein om? Persoonlijk denk ik aan een sinasappel. Waarom? Is de definitie van sinasappel in mijn geest het volstrekt tegenovergestelde van mijn definitie voor onwillekeurig. Het punt is dat ik er nu een soort van obsessie van heb gemaakt. Dat de sinasappel in mij op kwam toen ik mij dit voor het eerst afvroeg, heeft nu als het ware een soort koppeling gemaakt met mijn vraagstelling.

Als ik nu denk: ‘Kos, denk eens aan iets volstrekt willekeurigs!’ zal mogelijk de rest van mijn leven de sinasappel voor mij opdoemen. Ik ben gedoemd een levenslange bindende relatie met het oranje stuk fruit aan te gaan en ik kom er nooit meer van af. Het zit in mijn hoofd nu. Geassocieerd en al.

Nog erger was het toen mij laatst s’morgens bij het opstaan opeens een liedje te binnen schoot. Het vervelende reclamedingetje: ‘Het wordt een heeeeerlijke dag!’ en ‘Wat een heeeeerlijk gevoel!’. Spijtig was het moment dat ik mij toen besefte dat als ik de er op volgende dag er weer aan dacht, ik het deuntje misschien met mijn wakker-wordt-ritueel kan gaan associëren. En ja hoor, die gedachte bleef hangen. De volgende ochtend dacht ik precies weer aan hetzelfde deuntje, op dezelfde toon, met dezelfde tekst, precies bij het wakker worden. Vanaf dat moment wist ik dat het werk van mijn duivelsbrein was. Ik ben verbannen tot het rijk der irritante loops.

Wetende dat je je geest en wil niet goed kan beïnvloeden (denk maar eens NIET aan een kabouter met rode puntmuts, het feit dat je de tekst hoort of leest, zet je hersenen meteen aan het werk om uit te vogelen waar je nou NIET aan moet denken. Je zet jezelf voor gek, want daardoor denk je er juist aan.), zal deze ketting met de vreselijke reclameslogan en een inmiddels in mijn hoofd verdord stuk fruit mij tot in de eeuwigheid doen wegkwijnen. Het vervelende is dat je makkelijk iets nieuws er bij ‘leert’, maar dat het vrijwel onmogelijk is om iets compleet te vergeten als het voor jou een ‘emotionele’ waarde heeft. In mijn geval heeft dat het nu dus. Niet dat ik in tranen uitbarst of iets, maar het is weer een hersenspinsel die de Tas dichter bij zijn eigen waarheid brengt. Het heeft zich nu in mijn emotioneel/filosofisch centrum gevestigd.

Hopende dat je hier niet te lang over na mag denken en je zelf niet voor het leven geketend raakt aan dit verraderlijke fenomeen.