JasTas leeft! Voor u, voor mij en voor ieder ander die er voor open staat. Men vraagt mij wel eens, waarom zo direct? Waarom zo onkuis? Mijn antwoord daarop wisselt. Ik weet het zelf niet. Ik weet enkel dat ik naar een soort eerlijkheid streef… de soort eerlijkheid die ergens onbehagelijk aanvoelt, maar aan de andere kant juist klinkt als het enige dat correct kan zijn. Hoe bewust bent u van uw gebreken? Mij wordt wel eens verweten dat ik te veel onzin uitkraam of te lang over onderwerpen nadenk die nergens over gaan of er gewoonweg niet toe doen. Mijn gedachtegang valt klaarblijkelijk niet altijd in de smaak… maar moet ik dan liegen? Zo voelt het namelijk als ik mijn mond hou.
Is dat de manier om vrienden te behouden? Moet ik mijzelf aanpassen aan hoe ik denk meer mensen te kunnen bekoren? Ik wil zijn wie ik ben. Wie is beter, een vriend die stelselmatig zijn ware aard laat zien of een vriend die zich steeds aan u conformeert.
Stel uzelf eens de vraag:
Is een mens wat hij denkt of wat hij doet?
De vraag lijkt op het eerste gezicht cliché, maar enig nadenken kan de deur op een kier zetten naar meer. Ik ben benieuwd of u dat lukt..
De eerlijkheid gebiedt mij u te zeggen dat ik liever de jij-vorm had gebruikt in dit stukje tekst. Maar de tekst dusdanig aanpassen voelt als kunst in kitsch veranderen. Niet dat mijn tekst kunst is, maar op een bepaalde manier wel. Mijn kunst. Mijn gedachten. Mijn tekst. Het is een deel van mijn leven en op dit moment ook van jouw leven; of je het nu wilt of niet.
Een dooddoener. Of je het nu wilt of niet. Ik gebruik het zelf veel te vaak. Jammer. Verder een prachtig stuk. 🙂 Meer Jastas!