Een gesprek draait enkel om de afsluiting. Het begin is matig belangrijk, het midden boeit absoluut niet, het is de afronding die de communicatie succesvol maakt.
Een lach die juist getimed is, een laatste ludieke opmerking die het ‘wij zijn goede bekenden van elkaar’ bevestigd. Dat gevoel dat wanneer je wegfiets het ECHT goed voelt. Voldaan van de oppeppende woordenwisseling.
Pijnlijke momenten als een net-niet-goed-voelende handshake, high five zijn funest. Evenals oogcontact wat steeds net op het verkeerde moment uitblijft. Door elkaar praten is ook een echte killer. Je kunt alles redden door op het laatste moment een goedkeurend gegrinnik te laten horen waaruit blijkt dat je de hele situatie snapt en het compleet logisch is. Je staat er boven en je laat de ander weten dat het goed zit. Erg leuk is dan ook wanneer de ander dit tevens niet begrijpt of hier niet op in gaat. Boem! Je poging gaat in rook op.